ข้ามไปที่เนื้อหาหลัก

Acerbity story intro


                                  image : morbidfantasy21 (pinterest)

ศุภศิตางคุ์ 

[Suphasithang]




▪▪

ความงามของพระจันทร์
จะเฉิดฉายเมื่อความเจ็บปวดคือ
คำขอร้องจากความยุติธรรม

▪▪




Intro


หากเราลองมองออกไปรอบๆ เราจะเห็นสิ่งมีชีวิตที่เกิดประโยชน์ และไร้ค่า
มนุษย์โลก เป็นสิ่งมีชีวิตที่เห็นแก่ตัว และโหดร้ายเกินกว่าพระผู้เป็นเจ้า หรือเหล่าเทพทั้งปวงจะทำลายล้างได้
การมีตัวตนของพวกไร้ค่านี้ ทำให้โลกทั้งสามเดือดร้อนจนลุกเป็นไฟ มอดไหม้ผืนพสุธา ความเกลียด ความชัง การแย่งชิง การโหยหา และการไม่เชื่อใจ เป็นสิ่งที่แผดเผากลืนกินจิตวิญญาณอันบริสุทธิ์

มนุษย์โลก ทิฐิ และทะนงตัวคิดว่าตนนั้นเก่งกาจกว่าผู้ใด จนเผลอหลงใหลไปกับลาภยศ เงินทอง และอำนาจ
หากแต่การสูญสิ้นของพวกมันจะเป็นการดีที่สุดสำหรับจักรวาลทั้งสามโลก
แต่ทว่าทุกอย่างมันมีกฏเกณฑ์และขอบเขตของมัน การที่ฝ่ายใดฝ่ายหนึ่งจะฝืนกฏนั้น ย่อมเป็นเรื่องที่รุนแรงต่อจักรวาลทั้งปวง แต่ถ้าจะปล่อยให้มันเป็นแบบนี้ต่อไป

ทุกอย่างจะหายดับสูญ

ไม่มีวันหวนกลับ….



01.04.20
@Macgust
@sailom



ความคิดเห็น

โพสต์ยอดนิยมจากบล็อกนี้

Acerbity story of fresh.

02 คำขอร้องจากบุคคลที่สอง [ Feliona_f]       โลกทั้งใบเติบโตขึ้นด้วยความรักความเอ็นดูของพระเจ้าทั้งปวง                   สายลมอันเยือกเย็นพัดปลิวใบไม้ให้ล่นร่วงลงบนพื้นถนน เด็กสาววัยมัธยมปลายที่กำลังก้าวเดินอย่างมีความสุขหันกลับมามองด้านหลังของตนพลางขมวดคิ้วสงสัย เด็กหญิงเดินยังพุ่มไม้ใหญ่เพราะเธอได้ยินเสียงแปลกๆจากที่ตรงนั้น                   เธอชะโงกคอมองว่าเสียงที่เธอได้ยินนั้นมันใช่สิ่งเดียวกับที่เธอคิดรึเปล่า เมื่อดวงตาหวานสบเข้ากับดวงตาอีกคู่รอยยิ้มเล็กๆ ของเฟรชก็ปรากฏขึ้น เธอหัวเราะเบาๆก่อนจะยื่นมือส่งไปอุ้มเจ้าตัวเล็กออกมาจากพุ่มไม้ใหญ่                   "เธอมาจากไหนหรอเจ้าหมาน้อย พ่อแม่ไปไหนหรอ" เฟรชเอ่ยอย่างเอ็นดู                   "แอ่ง แอ่ง" เจ้าหมาน้อยกระดิกหางพลางฟุบหน้าลงเป็นคำตอบ                 ...

Acerbity story of Peach.

01 การยอมรับมีเลือดเป็นเดิมพัน [Peach] ร่างบางของเด็กหญิงสั่นเทาจากความหวาดกลัว เธอปรายตามองไปรอบกาย เสียงสายฝนตกลงกระทบพื้นถนนมันน่ากลัวเกินไปสำหรับเด็กผู้หญิงวัยห้าขวบเศษที่อยู่ท่ามกลางโลกกว้าตัวคนเดียว ผู้คนรอบกายต่างวิ่งหลบฝนกันชุลมุนโดนไม่หันมาสนเด็กหญิงที่นั่งตากฝนอยู่ข้างถังขยะใบใหญ่ เธอกลัวเหลือเกิน … เธอหวั่นกับทุกอย่างรอบกาย เด็กน้อยปาดน้ำตาออกจากดวงตาใสก่อนจะสะอึกจนโตสั่น พีชนั่งร้องไห้อยู่นานจนฝนเริ่มซา ตัวเธอเปียกปอน ปากก็เริ่มซีดเขียวเหมือนคนที่พร้อมจะหายไปตลอดเวลา หยาดน้ำตาก็แห้งเหือด เธอกอดตัวเองสั่นเทา ในใจเฝ้าคิดถึงแต่บุคคลที่เป็นมารดาของตนเอง ป่านนี้แม่จะอยู่ไหนนะ ทำอะไรอยู่ พีชอยากอยากรู้ อยากรู้ว่าใครคือแม่ของเธอ … พีชหยุดสายตามองเท้าคู่หนึ่งที่หยุดยืนอยู่ตรงหน้าเธอ เธอชะงักเล็กน้อยเพราะแปลกใจว่าเขาคือใคร ? เด็กหญิงเงยหน้ามองชายหนุ่มอายุราวๆ สามสิบปีพลางขมวดคิ้วสงสัยว่าเขามายืนอยู่ตรงหน้าทำไม ชายหนุ่มส่งยิ้มให้เธอก่อนจะนั่งลงแล้วใช้ผ้าเช็ดหน้าเช็ดหน้าให้เธอ ‘ ช่วงเวลาของความหวัง มันเริ่มต้นเมื่อใครสักคนหนิบยื่นให้ ’...